zaterdag 27 september 2014

Zaterdag 27 september - Rauwe rouw

15 september had Kevin 20 zullen worden. Het was de derde verjaardag zonder.  De dagen ervoor was ik al van slag en met een energielevel van ver onder nul werd dat er niet veel beter op.
In enigszins verdoofde toestand sleepte ik me door de dagen met als desputabel "hoogtepunt" Kevin's geboortedag. Bezoekjes, kaarten, berichtjes, bloemen.....het is zo fijn te merken dat veel mensen weten dat dit zijn geboortedag is. Ik geloof dat dat mijn grootste angst is: dat mensen op een gegeven moment het niet meer weten of er niet meer bij stilstaan. Zo'n moment zou gewoon kunnen gebeuren zonder dat het opzettelijk is. Ook dat is wat het is en hoe dingen nu eenmaal gaan.
Iedere ouder zou een standbeeld willen oprichten voor zijn kind. Als je kind er niet meer is dan is die behoefte nog vele malen groter, je wilt dat de wereld weet hoe dapper je kind is geweest en dat het verdiend om alom bewonderd te worden.  Mensen die niet in deze wereld zitten maar wel een kind kennen wat is overleden realiseren zich dikwijls niet dat dit helaas te vaak gebeurd. Het zijn nog altijd drie kinderen per week die overlijden aan kinderkanker. Al die kinderen zijn moedig en dapper geweest tijdens hun ziekte.       Al hun ouders zijn moedig en dapper geweest en zijn dat nu nog steeds in hun zoektocht om het leven weer inhoud te geven. Het is een afschuwlijke gedachte dat er elke week weer ergens ouders zijn die meemaken wat wij hebben meegemaakt en al zovelen vóór ons hebben meegemaakt.
Het is verrassend simpel en tegelijkertijd onbegrijpelijk gecompliceerd hoe het leven om me heen zo maar doorgaat. Het gaat allemaal best maar het is hard werken. Rouwen is heel hard werken en het behelst veel meer dan een fulltime baan. Iemand zei: "het is niet voor niets een werkwoord'.
De tussenpozen dat ik word overvallen door misselijkmakend verdriet worden langer maar als het er is dan lijkt het intenser, rauwer. De wond die net iets geheeld is, wordt weer opengereten en dat doet pijn. En toch, ondanks dat, geniet ik van de dingen om me heen, ik geniet van Tirza die altijd zorgt voor reuring, ik geniet van een wijntje op de bank met goed gezelschap.
Ik kan niet zeggen dat het niet gaat, het gaat best wel, echt. Maar hard werken is het wel.

dinsdag 9 september 2014

Dinsdag 9 september - Ademnood

Het is zo'n dag waarop ik bijna geen lucht krijg. Af en toe ga ik even buiten zitten om te ademen maar het helpt niet echt. Hoofdpijn, het gevoel dat ik stik en tranen. Mijn lichaam reageert maar mijn hersenen begrijpen het niet. Ik probeer een beetje te werken maar er komt weinig uit mijn handen. Ik geef het op en besluit lief te zijn voor mezelf. Ik mediteer wat, neem een warm bad en beland met een boek, een pot thee en een groot stuk chocola op de bank.
Zo af en toe is het er: het gevoel onder getrokken te worden en te verdrinken in het verdriet. Voorheen was er paniek en kwam ik spartelend en happend naar lucht weer boven.
Nu niet meer, ik laat me meevoeren en dein op en neer. Ik weet dat tegen de stroom in zwemmen geen zin heeft, uiteindelijk kom ik toch wel weer boven. Ik vind het niet erg me soms zo te voelen, ergens zelfs "fijn". Misschien heb ik het nodig om verbintenis te kunnen maken met het leven zonder Kevin.
Het is zo'n dag dat ik wat rommel op zijn kamer, aan zijn geurtje ruik en met mijn hand langs de kleren in zijn kast ga. Mijn lichaam reageert maar mijn hersenen begrijpen het niet. Het is gewoon zo'n dag.

dinsdag 2 september 2014

Dinsdag 2 september - Gewicht en evenwicht

Op het moment dat ik september zie verschijnen op de kalender krijg ik een knoop in mijn maag. Eigenlijk zit die er al vanaf eind augustus, dan begint het al. De knoop wordt alleen nog wat strakker aangetrokken. De maand waarin Kevin's geboortedag valt, waarin de dag valt die ons leven voorgoed heeft veranderd, waarin de dag valt waarop Kevin precies tweeënhalf jaar geleden is overleden.
Altijd iets met september en altijd iets met een vijf.  Tweeënhalf jaar geleden.......dat is nog altijd niet goed te bevatten. Ik heb nog altijd een haat-liefde verhouding met de tijd. Ik vind het vreselijk dat ik alsmaar verder weg ga van het leven samen met Kevin en anderzijds is dat ook precies wat zorgt voor een verzachting. Alle clichés over tijd lijken te kloppen. De rust is redelijk terug in ons gezin en ik zou zelfs kunnen zeggen dat er weer een voorzichtige nieuwe balans is gevonden. Alle drie hebben we gezocht en soms tevergeefs gebalanceerd, soms moest de één wat meer dragen dan de ander, later was dat weer andersom.  De balans die we hadden met ons vieren is nu herverdeeld over ons drieën en het lukt om om te gaan met het nieuwe evenwicht. Het extra gewicht van september doet ons altijd even wankelen maar  ook dit zullen we dragen met elkaar.

Ik ben trots op Peter die voor de VOKK donderdag rennend de Mont Ventoux op gaat samen met nog vele anderen, een aantal rennend en een aantal fietsend. Aan de voorkant van zijn shirt een foto van kleine Owen, het levende bewijs dat je kunt genezen van kinderkanker. Aan de achterkant stralende sterren, winnaars, die voor altijd een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten en altijd in ons zullen voortleven.