dinsdag 29 april 2014

Dinsdag 29 april - Knopen

Losse eindjes in mijn hoofd......het kriebelt al twee weken dat ik wil schrijven maar ik krijg de eindjes niet aan elkaar geknoopt. De contouren in mijn hoofd nemen geen vaste vorm aan.
Zondag was de koning jarig, zaterdag voor de eerste keer Koningsdag, de derde keer vieren we dat zonder Kevin. De stad in, beetje grappen en grollen met die en gene, het lukt allemaal. Wat me nog niet lukt is de vlag uithangen, die uiting van vrolijkheid vind ik nog net een brug te ver. Dat doe ik overigens dan weer wel met Dodenherdenking. Ja, ik weet het.... niet consequent maar dat is toch van een iets andere orde voor mij, iets waar ik een andere waarde aan geef.

Het leven is gekanteld, dat zorgt voor een verschuiving van belangrijkheid en perspectief. "Go with the flow" begint bijna mijn levensmotto te worden, ik ben blij met de dingen die zich aandienen.
Zoals Kevin's mentor die nog altijd trouw langskomt, en zo was er op een onverwachte doordeweekse dag een heel fijn gesprek (dank daarvoor, Rieks). Een oud-klasgenoot die ik tegenkom en waarmee ik over Kev praat. Een lunch met een meer dan alleen maar-lotgenoot.
Een familieweekend. 13 mensen. Eén te weinig. Met z'n allen bij elkaar en toch niet compleet. Maar toch gaat het, Kevin neemt zijn plaats gewoon in.
Hans en Marja die komen eten. Saskia en Kevin zijn één dag na elkaar getransplanteerd in het WKZ, beide 16 jaar. Zij gingen gelijk op, mochten gelijktijdig naar huis, vol vertrouwen en goede moed.
Beide hebben het niet mogen redden. Door het lot samen gebracht, het contact is warm en waardevol (van delen en geven krijg je nooit genoeg, toch, Hans? -:)).
Genieten.... ik geniet echt wel van dingen maar het is net alsof ik de deur open, er naar kijk en dan de deur weer snel sluit. Klein-genieten. Ik moet weer durven genieten zonder het gevoel te hebben dat ik Kevin te kort doe. Een vriend zei me: "doe je hem dan juíst niet te kort als je niet geniet? Als iemand genoot, was hij het wel." Dat is zo waar. Dank voor deze eye-opener.

De ene dag mateloos moe en niet vooruit te branden, de andere dag een niet te stuiten energie. Het kan ook beide voorkomen op dezelfde dag. Daar is geen regel voor. Van de energie maak ik dankbaar gebruik voor een opruimwoede van de tuin of de zolder. Soms een letterlijke, nietsontziende woede.
Misschien heb ik het nodig om in beweging te komen en eindelijk eens dat te doen wat ik al zo lang wil. Irritatie over dat ik het wil maar niet doe, frustratie over dat ik dit niet ken van mezelf.
Sinds Kevin er niet meer is worstel ik maar door met een gevoel van "ik doe maar wat". Alles is anders, ik mis Kevin, ik mis mezelf.
Al schrijvende lijkt het erop dat de eindjes toch aan elkaar geknoopt kunnen worden, nu nog een manier vinden om de knoopjes eruit te halen.