zaterdag 7 juni 2014

Zaterdag 7 juni - Gisteren?

Heerlijke dagen heb ik gehad in Rome samen met mijn lieve vriendin Sanja. Onze protesterende voeten ten spijt hebben we kilometers afgelegd, meters spaghetti verorberd, liters wijn en water weg gewerkt en urenlange gesprekken gevoerd, vaak met een schaterlach en soms met een traan. Zo fijn dat dat kan.
Hoe leuker ik het heb, hoe moeilijker is de periode daarna. Ik ben de hele week erna van slag geweest. Misschien als je uit de vertrouwde omgeving bent dat alles enigszins naar de achtergrond schuift.  Des te harder is de confrontatie met het thuiskomen. Thuis waar ik hoor, waar ik me veilig voel, daar waar de mensen zijn waarvan ik houd maar daar waar Kevin niet meer is. Het niet-zijn is meer dan ooit aanwezig.
De periodes dat het "goed" gaat worden steeds langer, daarentegen lijken de dalen dieper. Is het echt zo of voelt het voor mij zo omdat het contrast zo groot is na een minder emotionele periode? Is het omdat ik er niet meer op "reken" en daarmee de overval juist zo hard aankomt? Ik weet het niet. Ik weet wel dat het komt en gaat. Hoe donker de dagen ook zijn ik weet dat ze weer voorbij gaan en dat het morgen weer licht wordt. Of overmorgen. Of die dag daarna.

WK 2010. Kevin vond dat het huis versierd moest. Ik vond het prima zolang het maar binnenshuis bleef. Dat hebben we geweten: slingers, ballonnen, vlaggetjes en allerlei aanverwante attributen werden in grote getale opgehangen. Waar deze heimelijke voorraad zich al die tijd had schuil gehouden weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet maar opeens was het er. Het voetbalschema dat Kevin en ik nauwgezet invulden met de uitslagen zorgde voor speculaties en theorieën: "als die wint dan moeten ze in de volgende ronde tegen die maar als die andere gelijkspelen dan.........."
Kevin was anderhalf jaar in behandeling en het ging goed. Hij was geslaagd voor de mavo en zou na de vakantie beginnen met de havo. Het kwam totaal onverwacht dat bij een reguliere controle de bloeduitslagen dalende cellen lieten zien. De chemokuren werden aangepast maar de cellen bleven dalen.
Zondag verloor Nederland van Spanje in de finale, dinsdag had Kevin een beenmergpunctie, vrijdag hoorden we dat de leukemie terug was in het hersenvocht. Onvoorstelbaar.....Kevin zag er goed uit en voelde zich goed en toch was er een moordenaar naar binnen geslopen die in hoog tempo grondig zijn werk deed.

Was het gister dat Kevin overleed? Nee, het was niet gister........
Dat de tijd doorgaat zie ik aan Tirza. Ze leeft heerlijk haar leven, gaat goed op school, werkt en fladdert heerlijk om me heen, altijd vol verhalen over mensen die ik volgens haar ken maar die ik mij met de beste wil van de wereld niet voor de geest kan halen. Geregeld kom ik diverse pubers tegen in de huiskamer of, bij mooi weer, in de tuin en daarmee lijkt ons huis wel een nieuw soort "hang-out".
Ik geniet ervan. Ik ben trots op haar hoe zij zich staande houdt en haar eigen pad plaveit.
De tijd gaat door. Deze week had Tirza haar eerste rijles. Kevin wilde niets liever dan zo snel mogelijk zijn rijbewijs halen. Hij heeft de kans niet gekregen. We gunnen het Tirza zó maar de emotionele impact was groot op Eric en mij. Dit is het eerste waarmee ze Kevin voorbij is gegaan. Haar grote broer.
Was het gister dat Kevin overleed? Ja, dat was gister.......