dinsdag 3 februari 2015

Dinsdag 3 februari - Uitbehandeld

Toen de dokter drie jaar geleden de woorden uitsprak waarvoor we zo bang waren, was vanaf dat moment alles anders.
We hadden drieënhalf jaar lang alles gedaan om die woorden nooit te zullen horen, we hebben die woorden uitgedaagd en weggehoond, vastbesloten dat die nooit van toepassing zouden zijn.
Toch werden ze op 3 februari 2012 uitgesproken: "het is niet goed, we hebben leukemie-cellen gevonden". We wisten dat als de leukemie terug zou komen er geen verdere behandeling mogelijk was, daar had men ons al op voorbereid. Maar ondanks dat je de woorden hoort en je hersenen de woorden registreren kun je niet begrijpen wat er gezegd wordt. Ze zegt dat er geen behandeling meer mogelijk is.....wat zegt ze nu eigenlijk? Bedoelt ze dat mijn kind dood gaat? Dat is toch niet mogelijk?? Míjn kind?!
Het staat op mijn netvlies gebrand en gekerfd in mijn ziel. Hoe we daar zaten, de reactie van Kevin, de wanhoop in de ogen van Eric. Ik voel nog het vacuüm wat zich om me heen sloot. De woorden van de dokter ver weg, flarden ving ik op.
Als een mantra dreunde het de dagen daarna constant in mijn hoofd: Kevin gaat dood. Alsof dat ervoor moest zorgen dat ik ervan doordrongen werd dat het echt waar was. Verdoofd en kotsmisselijk balanceerde ik op de grens van werkelijkheid en onwerkelijkheid.

Bij voorkeur 's nachts speelt alles zich als een film af, telkens opnieuw. Blijkbaar is mijn geheugen selectief, het zijn altijd dezelfde beelden. Obsessief kan ik vragen aan Eric, familie en vriendinnen hoe het voor hen was, hoe en wat is er gezegd, wat is er gebeurd, wat deed ik, wat deed Kevin? Allemaal in een poging om zoveel mogelijk vast te houden.
Al dagen verkeer ik een staat van misselijkheid en heb ik frisse lucht nodig om te ademen, ik draal maar wat rond, er komt niet veel uit mijn handen. Daar zal waarschijnlijk de komende weken niet veel verandering in komen. Herbeleven, overdenken, herinneringen. Tot 5 maart is het een doorlopende voorstelling.