dinsdag 28 mei 2013

Dinsdag 28 mei - Lieve Kevin

Lieverd,

het examen van Tirza zit erop. Ze heeft ontzettend hard geleerd en er alles aan gedaan. Ik hoop zo dat haar harde werken beloond word. Ze verdient het echt. Ik weet zeker dat je trots zou zijn op haar.
De stappen die ze neemt heb jij ook genomen. Ongewild komen die gedachten op. Je werd ziek aan het begin van het derde schooljaar.  Ondanks je ziekte probeerde je altijd naar school te gaan en te doen wat je kon.  In de vierde werd dat steeds minder. School steunde je daar waar ze konden, zo kreeg je de gelegenheid alle toetsen en tentamens thuis te doen en beperkten zij de stof tot wat je daadwerkelijk nodig had. Via de inspectie werd geregeld dat je je examen thuis kon doen onder toezicht van je  mentor voor wie niets te veel was en de ziekenhuisjuf uit het AMC. Je slaagde in één keer. Wat was je blij!
En ondanks dat je geslaagd was vond je het cijfer van Engels niet hoog genoeg en ging je herkansen. Je was fit genoeg om op de fiets naar school te gaan, zo kon je toch nog iets van de examensfeer proeven die op school hing. Ik zie je nog zo terugkomen op je fiets, relaxed en opgetogen.  Op je eindlijst bleek dat je Engels twee punten had opgehaald. We waren ongelofelijk trots op je dat je ondanks alle ziekenhuisbezoeken, kuren en tegenslagen je diploma had gehaald.

Je was geslaagd, je zou naar de havo gaan en wat het allerbelangrijkste was: je was schoon van leukemiecellen, anderhalf jaar van de behandeling had je achter de rug,  er was nog een half jaar te gaan.
Dat je ziek werd was iets waar we nooit rekening mee gehouden hadden maar we waren altijd vol vertrouwen dat het goed zou komen. En zo zag jij het ook, je bleef gemotiveerd en was bezig met het uitstippelen van je toekomst.
In juli van dat jaar, 2010, werd alles onder je weggeslagen. De leukemie was terug in het centrale zenuwstelsel.
Dat kamertje, de tekeningen aan de muur,  de dokter zoekend naar woorden, jij links naast me.
Nog zie ik jouw ontreddering op je gezicht, het ongeloof, de tranen die er meteen waren. En daarna praktisch, hoe nu verder?
Op dat moment ben je er niet van bewust dat je dit registreert voor de rest van je leven, dat weet ik nu.
Net als dat ik nu weet dat het vanaf toen alleen maar slechter is geworden. Dat je nooit meer de jongen bent geweest die trots zijn diploma ging ophalen, voor wie de wereld open lag.  Een groter contrast is bijna niet denkbaar. Dat blijft pijn doen.

Binnenkort gaan we op vakantie met ons drieën. Voor de tweede keer met ons drieën. Ik vind het fijn om te gaan, ik heb er ook zin in en toch stapelen de bakstenen zich op in mijn maag. Ik vind het zo moeilijk zonder jou. Geen kleren van jou in de koffer maar slechts een foto.
De tijd zonder jou gaat voort maar het gemis lijkt alsmaar groter te worden, dieper, intenser. Kijkend naar je hoekje in de kamer of denkend aan jou geeft me nog altijd een scheut in mijn maag die me misselijk maakt. Zou er ooit een moment komen dat dat minder wordt? Zou er ooit een moment komen dat ik zonder pijn kan denken aan wat was? Rationeel kan ik van alles bedenken en aanvoeren maar mijn gevoel dwarsboomt elke redelijke gedachte. Ooit heb ik gezegd dat de gouden rand nu zilver geworden is. Dat vind ik nog altijd, er is nog genoeg om voor te gaan maar wat moet ik af en toe hard poetsen om de rand te laten glimmen.

zaterdag 11 mei 2013

Zaterdag 11 mei - Laatjes met inhoud

Lieve Kevin,

morgen is het Moederdag, een dag die door de commercie in het leven geroepen is weet ik met mijn verstand en toch doet het zeer. Zeer door de incompleetheid, moeder zonder kind. En ach, dat is natuurlijk ook niet waar. Ik heb Tirza om me heen, die altijd zorgt voor een vrolijke noot, overal tussendoor fladdert en me zoveel verhalen vertelt over alles en iedereen dat het me soms duizelt. Ik geniet er van, ze laat me lachen.  Moeder van twee, één in mijn armen, één in mijn hart.
Je was zorgzaam, jij zou deze dag nooit vergeten. Je kocht graag cadeautjes, zeker als er een reden was om dat te doen. In 2009 waren we met Moederdag in het ziekenhuis en daarom had je geen gelegenheid iets te kopen. Toen de pedagogisch medewerkster vroeg of je misschien zin had iets te fröbelen voor Moederdag was je eerst een beetje sceptisch. Eigenlijk voelde je daar al te oud voor maar ja, het gaf je ook een kans toch iets te kunnen geven want geen cadeau met Moederdag was eigenlijk geen optie. Die ketting heb ik de hele zondag gedragen en ligt nu in een doosje opgeborgen, zij aan zij met de herinnering van ons samen op jouw bed op een zaal in het ziekenhuis op Moederdag.
"Mam, kom je even bij me liggen?" Niet gehinderd door enige vorm van gêne vond je het heerlijk als ik bij je kwam liggen en je je tegen me aan nestelde. Moe van alle ziekenhuisperikelen en gebroken nachten deden we vaak samen zo een dutje.
Herinneringen.........onzichtbaar, maar altijd oproepbaar in mijn hoofd. Herinneringen is als een kast met laatjes, in elk laatje ligt iets anders. Ik kan ze openen en dichtdoen maar soms gaat er vanzelf een laatje open en is er plots een herinnering die me doet glimlachen, zoals deze aan jouw Moederdagketting en jouw gezicht daarbij.
Ik koester het en bewaak het, ik hoop zo dat ik het nooit vergeet.