zondag 20 mei 2012

Zondag 20 mei - Lieve Kevin

Lieve Kevin,

morgen is het elf weken geleden dat je bent overleden. De weken, dagen en minuten tellen door zonder jou. Ondanks dat we je vreselijk missen, pakken we de draad van ons leven weer op. Dat gaat de ene dag makkelijker dan de andere. De laatste keer had ik het over op pad gaan om de weg te vinden hoe we verder moeten zonder jou. Het lukt, echt, het lukt, maar het blijven stappen die doelloos voelen zonder jou. Soms maak ik geen stap voorwaarts maar blijf ik even op de plaats staan. En soms is er een stap achteruit.

Als ik 's morgens beneden kom, kijk ik als eerste naar het hoekje waar je foto, de urn en oranje bloemen staan en steek de kaarsen aan bij je. Zo kan ik toch nog steeds een beetje voor je zorgen.
Afgelopen week had ik dagen dat ik weer zo sterk het gevoel had dat het allemaal niet waar is, veel meer dan twee, drie weken geleden. Als je opeens binnen zou stappen, zou ik niet eens verbaasd zijn! Wat blijft dat toch raar. Ik kan het nog altijd niet bevatten dat jij nooit meer bij ons zult zijn.
Gisteren waren we op een herdenkingsbijeenkomst van De Wending. We waren de enige waarvan het kind het minst lang is overleden. Het merendeel was een half jaar of langer geleden gestorven. Al die ouders die daar waren moeten een kind missen, soms zelfs twee. Kinderen in alle leeftijden, soms slechts maar een paar uur oud. Allemaal mensen met hetzelfde verdriet. Wat ben ik dan dankbaar dat ik 17 jaar van je heb mogen genieten. Ik had er geen dag van willen missen, zelfs niet tijdens je ziek-zijn.

We vragen ons vaak af hoe het met je zal gaan, waar je bent en wat je doet. We zijn oprecht blij voor jou dat je geen pijn meer hebt en last hebt van een ziek lichaam.
We proberen ons leven vorm te geven zonder jou, we denken na over vakantie, dat is iets wat normaal heel leuk moet zijn maar het is zo incompleet om met z'n drieën op vakantie te moeten gaan, zonder jou. Eigenlijk is niets echt meer leuk, het wordt nooit meer wat het was. Nooit meer ons vieren.

En toch. Toch gaat het. We máken plannen, we máken stappen voorwaarts en dat willen we ook. Jij was altijd optimistisch en vrolijk. Je zou niet anders van ons verwachten en het ook niet accepteren als we bij de pakken neer gaan zitten. Zo zijn we niet en zo was jij niet. Als ik het soms even niet zie zitten dan denk ik aan jou. Dan voel ik jouw hand in de mijne, dan zie ik je pret-ogen en hoor ik hoe je mij iets toefluistert waar ik om moet lachen. Dat geeft me kracht om door te gaan. Met en zonder jou.

zaterdag 5 mei 2012

Zaterdag 5 mei - Bevrijding

Het is vandaag 5 mei. Bevrijdingsdag. Altijd hebben we de vlag uithangen omdat ik veel waarde hecht aan zowel 4 als 5 mei en daar op die manier uiting aan wil geven. Vandaag hangt de vlag niet uit. Het is vandaag precies twee maanden geleden dat Kevin overleed. Voor Kevin was het een bevrijding dus in die zin is de link met vandaag wel een mooie gedachte. Kevin was bevrijd van de pijn en het lijden. Bevrijd van het moeten leven met een lichaam dat ziek was en niet beter wilde worden. Kón worden, moet ik eigenlijk zeggen, want de wil was overduidelijk aanwezig, daar heeft het geen moment aan gelegen.
Dat het zo voor Kevin gevoeld zal hebben, is goed. Voor mij voelt dat anders. Ik gunde hem een leven zoals je dat je kinderen gunt. Ziek zijn, pijn en matige vooruitzichten horen daar niet bij. Ik voel het niet als een bevrijding, hoogstens een berusting. Relativerend zeggen we: "het is goed zo" maar zo voelt het niet. Elke dag is er weer één die me verder weg trekt van een leven met Kevin. De weg die we moeten gaan zonder Kevin zijn we nog aan het zoeken. Het zal geen rechte weg zijn maar vol hobbels, kuilen en dwalingen. Maar we gaan in ieder geval op pad om de weg te vinden, zo goed en kwaad dat gaat. Met Kevin in ons hart.

Vandaag heb ik de laatste kraal aan de KanjerKetting geregen. Niet zozeer omdat ik "er aan toe" was maar meer omdat ik vandaag, Bevrijdingsdag, precies twee maanden na het overlijden, een mooi moment vond. De ketting is nu compleet. Tijdens Kevin's ziekte was het een ketting van hoop, elke kraal stond voor het afsluiten van een handeling, een overwinning, weer een stap dichter bij het einddoel.
Als ik nu naar de ketting kijk, dan zie ik een verhaal wat vertelt hoe zwaar het geweest is, zoveel behandelingen, zoveel doorstaan, uiteindelijk voor "niets". Dat doet pijn. Maar ik kijk er ook vol bewondering naar want het doet me nog meer beseffen hoe strijdvaardig en dapper Kevin geweest is.
Voor "niets" is niet helemaal waar. We hadden gewild dat Kevin gezond en wel nog bij ons geweest zou zijn maar het ziek-zijn heeft ook veel gebracht. Het heeft ons allemaal veel geleerd en laten inzien, we hebben samen veel mooie dingen meegemaakt die op ons pad kwamen en eigenlijk gebeurt dat vandaag de dag nog steeds. Het doet enorm goed dat we nog regelmatig een kaartje in de brievenbus vinden of er een bos bloemen wordt gebracht en mensen oprecht belangstelling tonen. Het is fijn te merken dat Kevin bij veel mensen iets los heeft gemaakt en dat dat soms tot mooie dingen leidt, zoals buurman Theo die met een foto van Kevin op z'n shirt mee doet aan de Roparun en het team het polsbandje van Kevin draagt.
(www.Beemstermasters.nl). Het zorgt ervoor dat de weg soms wat beter begaanbaar en wat makkelijker te vinden is. Met Kevin in ons hart.