Zondag 31 december - Misselijkmakend gemis

Een paar weken geleden kwam ik haar tegen in de supermarkt. Ze vroeg: "hoe gaat het nu met je?"
Door het woordje "nu" was ik in verwarring. Wat bedoelt ze? Nu zoals hier op dit moment of nu in de zin van na al die tijd? Mijn aarzeling vatte ze op om zichzelf te verduidelijken door te vragen: heb je het een beetje verwerkt? Het is goed bedoeld en het is ook fijn als mensen vragen hoe het gaat, dat vind ik echt. Maar verwerkt hebben, nee, dat heb ik niet. Wat is verwerkt hebben trouwens en wanneer heb je iets verwerkt? En weet je het dan ook?
Verwerken, een plaatsje geven, het leven gaat door, het zijn zulke clichés die zo vaak gezegd worden. Hét leven gaat inderdaad door maar na het overlijden van Kevin is míjn leven gekanteld, afgebrokkeld en in puin achtergelaten. Wat ik probeer is op de brokstukken een nieuw leven op te bouwen want dat oude leven is voorgoed weg. Er is altijd een leven voor en een leven na. Een leven met Kevin en een leven zonder.
Wat ik probeer is het gemis te verweven in mijn leven maar de rafels blijven, ik probeer het in te passen maar het past zo slecht.

Het is vandaag de laatste dag van het jaar. Het besef van weer een jaar voorbij zonder Kevin dringt zich in alle hevigheid op. We hebben ons weer een jaar verder geworsteld. Dat klinkt misschien heftiger dan het is. We functioneren prima, we staan rechtop en gaan vooruit, letterlijk en figuurlijk.
Je moet stappen nemen om ergens te komen, soms sla ik een zijpad in maar uiteindelijk kom ik toch weer uit op de weg die voor me ligt. Dat die weg niet keurig geplaveid is weet ik allang, het maakt me niet uit dat ik soms hobbels en bochten tegenkom. Soms vind ik een dwaling zelfs prettig, het brengt me terug naar de essentie van alles.
Heel soms verlies ik me compleet in het gemis en kan ik niets anders dan huilen. Het zachte dekentje wat over het gat in mijn lijf ligt maakt plaats voor een misselijkmakende pijn. Na ruim vijfenhalf jaar voel ik dat nog altijd, de frequentie wordt minder maar de hevigheid niet.
In deze periode is Kevin dichterbij dan ooit, hij is in alles wat we doen, in alle gesprekken die we voeren. Zes jaar geleden was de laatste Oudjaarsdag met hem. Proosten op een gelukkig Nieuwjaar deden we niet, in plaats daarvan hielden we elkaar met ons vieren in tranen stevig vast.
Broos en kwetsbaar zat hij in de rolstoel voor het raam te kijken naar het vuurwerk. Het doet me pijn als ik daaraan terugdenk. Ik had de wereld willen geven voor hem maar ik was niet bij machte ook maar iets te doen, behalve er zijn.

Allerliefste schat van me, vanavond schieten we een paar pijlen naar jou. Geniet ervan en voel onze liefde die we meesturen.