Maandag 20 februari - Welcome in the USA

We zijn in Amerika!
Toen de wens van Kevin werd "gehaald" door Make a Wish zat hij vol plannen en zou het echt een droom zijn die uit zou komen om naar Disney in Florida te gaan. Steeds was er een reden om niet te gaan. Eerst de beenmergtransplantatie, daarna te weinig weerstand, daarna een recedief waardoor de behandelingen opnieuw gestart moesten worden. Toen moest Kevin eerst hier weer van herstellen totdat in november hij weer zo ziek werd gevolgd door het laatste recedief. En nu, uiteindelijk zijn we nu toch in Orlando om Kevin's wens te verwezenlijken. Dat is fijn en mooi maar ook wrang.
Het doet zeer als ik zie hoe hij zijn best doet zich goed te houden terwijl hij pijn heeft en heel moe is. Zo hadden we niet bedacht op reis te gaan. Wat hadden we graag met een kind gegaan dat hetstellende was.

De reis was super goed geregeld door oud-collega's en Delta Airlines heeft er alles aan gedaan om de reis zo voorspoedig mogelijk te laten verlopen. Thuis zijn we uitgezwaaid door fammilie en vrienden en op Schiphol stonden nog meer vrienden en familie klaar om ons uit te zwaaien. Vanaf dat we op Schiphol waren tot in Orlando stonden er overal mensen paraat om ons te assisteren en overal langs te sluizen zodat wij nergens hoefden te wachten. En als klap op de vuurpijl kregen we stoelen in de business class! Wow, daar werden we een beetje stil van.....
Op Detroit stond zelfs een hele delegatie klaar met spandoek en al om Kevin welkom te heten, we werden zo warm onthaald, Kevin werd overstelpt met cadeaus en applaus. Heel Amerikaans maar o zo leuk! Op beide vluchten werd Kevin als VIP genoemd door de purser. Kevin houdt er niet zo van om op die manier in de belangstelling te staan maar hij liet het zich allemaal welgevallen.
Ondanks dat het ons zo makkelijk mogelijk werd gemaakt, was het toch zwaar voor Kevin. Dat wisten we en hebben geprobeerd alle voorwaarden zo gunstig mogelijk te maken zodat het toch enigszins te doen was voor hem.
Vandaag hebben we een relax-dagje gehouden om bij te komen van alles. We hebben het park verkend, lekker gegeten, beetje in het zonnetje gezeten, gelezen en zo Kevin alle mogelijkheid gegeven bij te slapen en uit te rusten. We moeten zijn tempo gaan volgen deze dagen, het is tenslotte zijn wens.

Het blijft dubbel. Ik weet dat we moeten genieten en alles intens moeten beleven maar soms kun je dingen niet afdwingen. Het idee dat dit hoogst waarschijnlijk onze laatste reis met elkaar is een idee waar ik maar niet aan kan wennen. Het wil gewoon niet. Het geeft een constant gevoel van misselijkheid.
Als ik zie hoe het met Kevin gaat en bedenk dat hij straks niet meer bij ons is, is het net of iemand me een stomp in mijn maag geeft. Kevin realiseert het zichzelf ook heel goed. Bij vlagen is hij er nuchter en hard over maar opeens kan hij ook verdrietig zijn.
Op die momenten kruipen met z'n vieren nog maar eens dichtbij elkaar op het enorme kingsize bed en houden elkaar stevig vast.