Zondag 5 februari - Werkelijkheid?

We zijn twee dagen verder sinds vrijdag, de dag dat we hoorden dat Kevin niet meer beter gaat worden. Sinds die dag is alles anders. Het voelt als een ander leven, een leven voor 3 februari en een leven na 3 februari.
Kevin en Tirza zijn samen verdrietig, zitten bij elkaar en houden elkaar vast om even later samen opeens te lachen om hoe ze erbij zitten. Mooi om te zien, kinderen zijn zo goed in het relativeren.
We worden veel gebeld, ik vind het niet erg, vind het juist wel fijn te praten met mensen. Veel willen langskomen. Ook dat vind ik fijn. De hele zaterdag en zondag is het een komen en gaan van familie en goede vrienden, mensen die we graag om ons heen hebben. Het is goed om steun te zoeken bij elkaar en je gesteund te voelen.
Ik heb meer moeite met de alledaagse dingen. Wat lijkt alles nutteloos en onbenullig. Iets als boodschappen doen is nu zo stom. Maar ook hier relativeert Kevin: "mam, als we niet eten, komt het zeker niet goed." Dat is heel erg waar.
Kevin heeft momenten dat hij verdrietig is, vaak extra gevoed door vermoeidheid. Op die momenten hebben we soms diepe gesprekken over doodgaan en wat er daarna zal zijn. Op een ander moment hoor ik hem meezingen met de radio onder de douche en kibbelen met Tirza. Hij geniet van de aanloop en het spelen van spelletjes met neef en nichtjes, het zijn kostbare momenten.
Ik verkeer nog altijd in een stadium van ongeloof. Ik heb het gevoel te balanseren op een scheidslijn tussen werkelijkheid en onwerkelijkheid. Bij het doen van al die onbenulligheden spookt het door mijn hoofd: Kevin gaat dood. Die gedachte klopt steeds aan, de hele dag door, bij alles wat ik doe. Tot nu toe wordt er niet open gedaan, de deur blijf vooralsnog potdicht.