zaterdag 22 februari 2014

Zaterdag 22 februari - Lieve Kevin

Lieve Kevin,

twee jaar geleden waren we in Amerika voor jouw wensvervulling. Toen de wens werd "gehaald" hadden we niet kunnen bedenken dat het jouw allerlaatste wens zou worden.
Met een dubbel gevoel begonnen we aan de reis omdat je lichamelijk snel achteruit ging. Ergens wisten we dat het niet verantwoord was, zeker na een telefoontje van Make a Wish of we er wel verstandig aan deden deze reis te gaan ondernemen. Mijn hoofd wist dat ze gelijk hadden maar mijn hart had daar een heel ander idee over, ik kon het eenvoudigweg letterlijk niet over mijn hart verkrijgen om jou te moeten vertellen dat we niet zouden gaan. Je had al zo vaak iets af moeten zeggen en was al zo vaak teleurgesteld geweest doordat het ellendige ziekzijn weer eens roet in het eten had gegooid.
Ik besprak het met jou, in alle open,- en eerlijkheid, maar jij was standvastig en kordaat: je wilde gaan......Toen uiteindelijk een aantal praktische problemen waren opgelost door inzet van vele mensen om ons heen stond niets ons meer in de weg om te gaan.
Later is me wel eens gevraagd of we dat wel hadden moeten doen, de reis had zoveel van jou gevergd. In een week tijd was je zienderogen achteruit gegaan. Elke dag werd je lichamelijke conditie  slechter. Tja...misschien had je langer geleefd als we niet gegaan waren, we zullen het niet weten.
Toch zou ik het zo weer doen. Het was een waardevolle week met ons vieren waarin we zo genoten hebben van het samenzijn, ondanks de zwaarte die er overheen hing. Genieten is misschien in deze context niet het juiste woord, misschien moet ik het koesteren noemen. Het bewust opbouwen van herinneringen met elkaar. En ondanks je ongemakken genoot je, al was het van kleine dingen als 's  morgens je eigen wafel bakken en 's middags een ijsje halen. Met zorg koos je cadeautjes uit voor je vrienden en vriendinnen. Waarschijnlijk was het idee om in Amerika te zijn en de zon in Florida te voelen al genoeg voor jou, je had het immers alleen nog maar koud te laatste tijd. En dat is me het waard geweest, elke dag, ieder uur. Als dat genoeg was voor jou dan was het genoeg voor mij.
De laatste avond in Magic Kingdom was zichtbaar hoe ziek je was, broos en fragiel zat je in de rolstoel, dapper foto's nemend van de Electric Parade die je nog de wereld in slingerde via Twitter. Op dat moment werd pijnlijk benadrukt dat jouw leven niet lang en gelukkig zou eindigen zoals in een Disney-sprookje.
Een week nadat we terug waren overleed je, in je zelfgekochte shirt van Disney World.

Deze tijd is een periode van terugdenken, overdenken, herbeleven. Beelden dringen zich ongevraagd op. Het zijn vaak dezelfde beelden. Ik merk dat ik steeds meer moeite moet doen andere beelden op te roepen. Daar waar ik bang voor was lijkt nu toch te gebeuren: herinneringen vervagen. Is dat een stuk berusting, acceptatie? Ik wil die herinneringen niet kwijt want dat is nog het enige wat ik heb. Bij die gedachte maakt een paniekerig gevoel zich van me meester. Hoe kan ik dat vasthouden? Het is onmogelijk om alles te kunnen vasthouden, om alles te kunnen blijven herinneringen. Dat zou ik anders ook niet gedaan hebben alleen had ik dan steeds nieuwe herinneringen erbij gekregen.

Ik ben van mezelf best een blij en positief mens maar zo nu en dan wil ik mezelf onderdompelen en laat ik me meevoeren in de gedachtestroom. Soms dein ik op en neer op de golven, soms ga ik kopje onder. Dat heeft er niets mee te maken dat ik blijf "hangen" in het verdriet of het gemis. Zo af en toe wil ik dat gewoon en heb ik dat nodig om weer verder te kunnen. Terugdenken, overdenken, herbeleven.......mooi, fijn en bitterzoet.


3 opmerkingen:

  1. Je weet inderdaad niet of die reis alles heeft versneld. Wat je wel weet is dat deze week een herinnering is geworden die je koestert, die je bijblijft. Waar Kevin, ondanks al zijn beperkingen, toch enorm van heeft genoten. En dat was toch het allerbelangrijkste!

    Tijd vervaagt helaas herinneringen, hoe graag je ze ook bij je wilt houden. De fijne dingen, de moeilijke dagen: het waren wel de momenten dat Kevin nog lijfelijk bij jullie was. Je waardevolle blog kan je hierbij gelukkig bij helpen. Ik wens je heel veel liefde en kracht toe. Het moet zo onnoemelijk loodzwaar zijn.


    BeantwoordenVerwijderen
  2. Door het verlopen van van tijd zullen helaas details van herinneringen vervagen, maar zolang de koestermomenten en het gevoel, dat daar bij aanwezig was gewoon nog op het netvlies staan en in elke vezel van je lichaam te te voelen is, is er wezenlijk nog niets aan herinneringen verloren gegaan, ook al wil je jezelf blijven vastklampen aan alle opgebouwde herinneringen....dat jullie zo bewust gekozen hebben voor de reis naar Amerika en het feit, dat je het zo over zou doen, moet de juiste beslissing zijn geweest. Intenser kan je elkaar niet meemaken en dat moet het hoge koester gehalte toch zeker op peil houden.
    Sandra Meijer

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hallo Andrea en fam.

    Herinneringen blijven, wat is vager. Soms even wel en komt iets anders in alle hevigheid boven, maar later komt ook het eerdere terug. Ze staan op je netvlies en in je geheugen gegrift. DAT GAAT NOOIT MEER WEG. Daar geloof ik niet in. Je krijgt alleen geen nieuwe herinneringen meer met Kevin maar over Kevin. Gewoon in het dagelijks leven wat aan Kevin linkt, door verhalen met andere, in muziek, gewoon in alles maar dan alleen, of delend met anderen. Althans zo beleef ik nu Milou;s lijfelijk niet meer aanwezig zijn.
    Wij leven verder, dat is wat onze kanjers ook wilden, maar niet gegeven is, en dat doen we. Dat zijn we toch aan ze verplicht, maar ook aan onze andere kinderen, partner en aan jezelf. We leven, en herbeleven verder. Ik weet zeker dat dit zo blijft, ik zou niet anders willen. Leven in het nu, en soms leven in Milou*. Zij konden en wij kunnen het!!!!

    Lieve en warme groeten uit limburg.
    Arianne Steeghs

    BeantwoordenVerwijderen