Vrijdag 18 juli - Lieve Kevin

Lieve schat,

we gaan voor de derde keer zonder jou op vakantie. Het wordt niet makkelijker. Integendeel lijkt het wel. Ik kon me er niet toe zetten om ermee bezig te zijn, ik wist niet wat of hoe en de animo ontbrak om me er in vast te bijten. Hellen, lotgenoot maar vooral vriendin, bracht uitkomst. Na herhaaldelijk gevraag van haar kant of ik nu eindelijk eens iets geboekt had nam zij voor mij het heft in handen. Ze weet als geen ander hoe moeilijk het soms kan zijn om je ergens toe te zetten en hoe heerlijk dat is als  iemand dat voor je doet.
De vakanties waren altijd fijn met elkaar, misschien was je nog steeds met ons meegegaan, misschien niet maar dat is hoe het hoort te gaan. Geen kleren van jou in de koffer, alleen een foto.
Vanmiddag zaten we even te kijken naar een filmpje van wat jaren geleden, Italië, jij een jaar of negen. Een gezond kind wat geniet en lacht. Je was echter ook een serieus kind, je dacht niet lichtzinnig over het leven,  was soms zelfs wat zwaar op de hand. Wat een contrast met hoe je was tijdens je ziekte: met humor relativerend, niet vies van een flinke dosis zelfspot.
Ik kan er niet naar kijken zonder dat mijn maag ineenkrimpt. Met die "waarom-vraag" ben ik al lange tijd geleden gestopt.  En toch komt ie vanmiddag weer naar boven borrelen: maar verdorie, waarom dan toch? Het is een loterij, je hebt geluk of domme pech. Jij had domme pech.

Jouw ziekte is vaak een ijkpunt als we ons proberen te herinneren wanneer iets was. "Toen was Kevin nog niet ziek" zeggen we dan. Bizar. Een leven voordat je ziek werd en een leven daarna. Een leven met jou en een leven zonder jou. Het is de keiharde werkelijkheid.
Het wordt niet makkelijker. Hooguit anders.