Lieve Schat,
het is vandaag een stralende dag. Drie jaar geleden was dat ook zo. Het was de dag van de crematie.
Een inktzwarte dag, de meest zwarte dag in mijn leven en de zon scheen. Als de zon schijnt lijkt alles alijd mooier, lichter, fijner. Dat kon niet op deze dag en toch voelde het als een cadeau, alsof het zo moest zijn om deze onmogelijke dag iets dragelijker te maken.
Drie jaar geleden moesten we echt afscheid van je nemen, nu ook lijfelijk.
Alles maar dan ook alles hebben we zelf gedaan om zo lang mogelijk bij jou te blijven, zoals we altijd bij jou waren tijdens je ziekte. Nu moest je alleen verder.
Mijn gedachten trekken me mee naar de krochten van mijn geheugen, ze trekken me onder in het gevoel van toen. Sinds je was overleden had ik het alleen nog maar koud. De warme zonnestralen voelde ik op mijn huid maar door het gat in mijn hart kwam alleen ijzige kou.
Ik kijk naar buiten, de lucht is strakblauw, net als drie jaar geleden. Is het toeval? Misschien moet het zo zijn om de zwarte gedachten kleur te geven. Jij was kleurrijk, je persoonlijkheid, je uitspraken, je liefde, je humor. Ik denk aan jou en laat me inkleuren door jouw warmte.
Drie jaar verder, ondanks de zon blijft het zo ontzettend koud.....
BeantwoordenVerwijderen