Heerlijke dagen heb ik gehad in Rome samen met mijn lieve vriendin Sanja. Onze protesterende voeten ten spijt hebben we kilometers afgelegd, meters spaghetti verorberd, liters wijn en water weg gewerkt en urenlange gesprekken gevoerd, vaak met een schaterlach en soms met een traan. Zo fijn dat dat kan.
Hoe leuker ik het heb, hoe moeilijker is de periode daarna. Ik ben de hele week erna van slag geweest. Misschien als je uit de vertrouwde omgeving bent dat alles enigszins naar de achtergrond schuift. Des te harder is de confrontatie met het thuiskomen. Thuis waar ik hoor, waar ik me veilig voel, daar waar de mensen zijn waarvan ik houd maar daar waar Kevin niet meer is. Het niet-zijn is meer dan ooit aanwezig.
De periodes dat het "goed" gaat worden steeds langer, daarentegen lijken de dalen dieper. Is het echt zo of voelt het voor mij zo omdat het contrast zo groot is na een minder emotionele periode? Is het omdat ik er niet meer op "reken" en daarmee de overval juist zo hard aankomt? Ik weet het niet. Ik weet wel dat het komt en gaat. Hoe donker de dagen ook zijn ik weet dat ze weer voorbij gaan en dat het morgen weer licht wordt. Of overmorgen. Of die dag daarna.
WK 2010. Kevin vond dat het huis versierd moest. Ik vond het prima zolang het maar binnenshuis bleef. Dat hebben we geweten: slingers, ballonnen, vlaggetjes en allerlei aanverwante attributen werden in grote getale opgehangen. Waar deze heimelijke voorraad zich al die tijd had schuil gehouden weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet maar opeens was het er. Het voetbalschema dat Kevin en ik nauwgezet invulden met de uitslagen zorgde voor speculaties en theorieën: "als die wint dan moeten ze in de volgende ronde tegen die maar als die andere gelijkspelen dan.........."
Kevin was anderhalf jaar in behandeling en het ging goed. Hij was geslaagd voor de mavo en zou na de vakantie beginnen met de havo. Het kwam totaal onverwacht dat bij een reguliere controle de bloeduitslagen dalende cellen lieten zien. De chemokuren werden aangepast maar de cellen bleven dalen.
Zondag verloor Nederland van Spanje in de finale, dinsdag had Kevin een beenmergpunctie, vrijdag hoorden we dat de leukemie terug was in het hersenvocht. Onvoorstelbaar.....Kevin zag er goed uit en voelde zich goed en toch was er een moordenaar naar binnen geslopen die in hoog tempo grondig zijn werk deed.
Was het gister dat Kevin overleed? Nee, het was niet gister........
Dat de tijd doorgaat zie ik aan Tirza. Ze leeft heerlijk haar leven, gaat goed op school, werkt en fladdert heerlijk om me heen, altijd vol verhalen over mensen die ik volgens haar ken maar die ik mij met de beste wil van de wereld niet voor de geest kan halen. Geregeld kom ik diverse pubers tegen in de huiskamer of, bij mooi weer, in de tuin en daarmee lijkt ons huis wel een nieuw soort "hang-out".
Ik geniet ervan. Ik ben trots op haar hoe zij zich staande houdt en haar eigen pad plaveit.
De tijd gaat door. Deze week had Tirza haar eerste rijles. Kevin wilde niets liever dan zo snel mogelijk zijn rijbewijs halen. Hij heeft de kans niet gekregen. We gunnen het Tirza zó maar de emotionele impact was groot op Eric en mij. Dit is het eerste waarmee ze Kevin voorbij is gegaan. Haar grote broer.
Was het gister dat Kevin overleed? Ja, dat was gister.......
zaterdag 7 juni 2014
donderdag 8 mei 2014
Donderdag 8 mei - Lieve Kevin
Lieve Schat,
3 jaar geleden was 8 mei Moederdag. Jij lag in het WKZ, het was drieënhalve week na de beenmergtransplantatie. Boven ieders verwachting ging het heel goed met je, de cellen waren al mooi aan het "opkomen" en er deden zich geen gekke complicaties voor. De dokter sprak voorzichtig over een proefverlof. Je greep dat meteen aan want dat vond jij het mooiste cadeau wat je mij kon geven: thuis zijn met Moederdag. De dokter had eigenlijk een wat langere termijn in gedachten maar kon jouw smeekbedes ("mijn moeder zou dat echt fantastisch vinden") en beloftes ("ik zal goed eten en op tijd rusten") in combinatie met jouw trouwe hondenogen en allerliefste lach, niet weerstaan. En zo kwam het dat je zaterdag naar huis mocht en zondagavond weer terug moest zijn. Via internet had je een cd van Bløf voor me gekocht. Later, toen je dagelijks naar Utrecht moest voor de bestraling, had ik altijd deze cd aanstaan in de auto. Nog altijd ligt deze in mijn auto, samen met het door jouw geschreven briefje wat je erbij had gestopt.
Opeens is het er weer deze week: dat misselijkmakende gevoel als ik naar je foto kijk. Het gat in mijn lijf wat enigszins gedicht was lijkt weer opengereten, pijn en verdriet stroomt naar binnen en neemt langzaam bezit. Ik mis je zo. We missen je allemaal zo.
Als ik met iemand in gesprek ben die mijn verhaal niet kent dan komt vaak De Vraag. De vraag hoe oud mijn kinderen zijn. Ik weet dat die vraag komt, het is nl. een heel erg voor de hand liggende vraag. En toch word ik er elke keer door overvallen. Het zijn mijn eigen gedachten die me het antwoorden moeilijk maken. Mijn antwoord is afhankelijk van de persoon, de plek en van mijn eigen gemoedstoestand. Maar het schiet vooral door mijn hoofd: hoe ga ik het zeggen? Hoe ga ik iemand zeggen dat ik een fantastische dochter heb van 16 en een geweldige zoon van 17 die twee jaar geleden is overleden? De vraagsteller verwacht een dergelijk antwoord nooit en te nimmer. Ondanks mijn voorzichtigheid heb ik toch een aantal keer iemand knock out geslagen, verbaal dan welteverstaan. Dan klapt iemand dicht en is er geen gesprek meer mogelijk en weet ik dat ik diegene een slechte dag heb bezorgd. Soms schrikt iemand niet van de tranen in mijn ogen, pakt mijn hand en volgt er een onverwacht, fijn gesprek. Zeker als ik iets meer met iemand te maken heb, vind ik het fijn als ze dit van mij weten, het hoort nu bij mij.
Sinds jij er niet meer bent is alles zo anders, niets is meer zeker en alles kan. De vanzelfsprekendheid is weg net als de belangrijkheid van dingen. Niet dat ik nonchalant, roekeloos of onverschillig leef, dat past niet bij me. Ook ik ga mee in de waan van de dag en vliegen de weken, maanden voorbij.
Ik heb ervaren dat het leven zo maar over kan zijn, dat heeft de veiligheid van het bestaan aangetast. Een bepaalde mate van "laissez-faire" moet je me dan ook maar vergeven.
3 jaar geleden was 8 mei Moederdag. Jij lag in het WKZ, het was drieënhalve week na de beenmergtransplantatie. Boven ieders verwachting ging het heel goed met je, de cellen waren al mooi aan het "opkomen" en er deden zich geen gekke complicaties voor. De dokter sprak voorzichtig over een proefverlof. Je greep dat meteen aan want dat vond jij het mooiste cadeau wat je mij kon geven: thuis zijn met Moederdag. De dokter had eigenlijk een wat langere termijn in gedachten maar kon jouw smeekbedes ("mijn moeder zou dat echt fantastisch vinden") en beloftes ("ik zal goed eten en op tijd rusten") in combinatie met jouw trouwe hondenogen en allerliefste lach, niet weerstaan. En zo kwam het dat je zaterdag naar huis mocht en zondagavond weer terug moest zijn. Via internet had je een cd van Bløf voor me gekocht. Later, toen je dagelijks naar Utrecht moest voor de bestraling, had ik altijd deze cd aanstaan in de auto. Nog altijd ligt deze in mijn auto, samen met het door jouw geschreven briefje wat je erbij had gestopt.
Opeens is het er weer deze week: dat misselijkmakende gevoel als ik naar je foto kijk. Het gat in mijn lijf wat enigszins gedicht was lijkt weer opengereten, pijn en verdriet stroomt naar binnen en neemt langzaam bezit. Ik mis je zo. We missen je allemaal zo.
Als ik met iemand in gesprek ben die mijn verhaal niet kent dan komt vaak De Vraag. De vraag hoe oud mijn kinderen zijn. Ik weet dat die vraag komt, het is nl. een heel erg voor de hand liggende vraag. En toch word ik er elke keer door overvallen. Het zijn mijn eigen gedachten die me het antwoorden moeilijk maken. Mijn antwoord is afhankelijk van de persoon, de plek en van mijn eigen gemoedstoestand. Maar het schiet vooral door mijn hoofd: hoe ga ik het zeggen? Hoe ga ik iemand zeggen dat ik een fantastische dochter heb van 16 en een geweldige zoon van 17 die twee jaar geleden is overleden? De vraagsteller verwacht een dergelijk antwoord nooit en te nimmer. Ondanks mijn voorzichtigheid heb ik toch een aantal keer iemand knock out geslagen, verbaal dan welteverstaan. Dan klapt iemand dicht en is er geen gesprek meer mogelijk en weet ik dat ik diegene een slechte dag heb bezorgd. Soms schrikt iemand niet van de tranen in mijn ogen, pakt mijn hand en volgt er een onverwacht, fijn gesprek. Zeker als ik iets meer met iemand te maken heb, vind ik het fijn als ze dit van mij weten, het hoort nu bij mij.
Sinds jij er niet meer bent is alles zo anders, niets is meer zeker en alles kan. De vanzelfsprekendheid is weg net als de belangrijkheid van dingen. Niet dat ik nonchalant, roekeloos of onverschillig leef, dat past niet bij me. Ook ik ga mee in de waan van de dag en vliegen de weken, maanden voorbij.
Ik heb ervaren dat het leven zo maar over kan zijn, dat heeft de veiligheid van het bestaan aangetast. Een bepaalde mate van "laissez-faire" moet je me dan ook maar vergeven.
dinsdag 29 april 2014
Dinsdag 29 april - Knopen
Losse eindjes in mijn hoofd......het kriebelt al twee weken dat ik wil schrijven maar ik krijg de eindjes niet aan elkaar geknoopt. De contouren in mijn hoofd nemen geen vaste vorm aan.
Zondag was de koning jarig, zaterdag voor de eerste keer Koningsdag, de derde keer vieren we dat zonder Kevin. De stad in, beetje grappen en grollen met die en gene, het lukt allemaal. Wat me nog niet lukt is de vlag uithangen, die uiting van vrolijkheid vind ik nog net een brug te ver. Dat doe ik overigens dan weer wel met Dodenherdenking. Ja, ik weet het.... niet consequent maar dat is toch van een iets andere orde voor mij, iets waar ik een andere waarde aan geef.
Het leven is gekanteld, dat zorgt voor een verschuiving van belangrijkheid en perspectief. "Go with the flow" begint bijna mijn levensmotto te worden, ik ben blij met de dingen die zich aandienen.
Zoals Kevin's mentor die nog altijd trouw langskomt, en zo was er op een onverwachte doordeweekse dag een heel fijn gesprek (dank daarvoor, Rieks). Een oud-klasgenoot die ik tegenkom en waarmee ik over Kev praat. Een lunch met een meer dan alleen maar-lotgenoot.
Een familieweekend. 13 mensen. Eén te weinig. Met z'n allen bij elkaar en toch niet compleet. Maar toch gaat het, Kevin neemt zijn plaats gewoon in.
Hans en Marja die komen eten. Saskia en Kevin zijn één dag na elkaar getransplanteerd in het WKZ, beide 16 jaar. Zij gingen gelijk op, mochten gelijktijdig naar huis, vol vertrouwen en goede moed.
Beide hebben het niet mogen redden. Door het lot samen gebracht, het contact is warm en waardevol (van delen en geven krijg je nooit genoeg, toch, Hans? -:)).
Genieten.... ik geniet echt wel van dingen maar het is net alsof ik de deur open, er naar kijk en dan de deur weer snel sluit. Klein-genieten. Ik moet weer durven genieten zonder het gevoel te hebben dat ik Kevin te kort doe. Een vriend zei me: "doe je hem dan juíst niet te kort als je niet geniet? Als iemand genoot, was hij het wel." Dat is zo waar. Dank voor deze eye-opener.
De ene dag mateloos moe en niet vooruit te branden, de andere dag een niet te stuiten energie. Het kan ook beide voorkomen op dezelfde dag. Daar is geen regel voor. Van de energie maak ik dankbaar gebruik voor een opruimwoede van de tuin of de zolder. Soms een letterlijke, nietsontziende woede.
Misschien heb ik het nodig om in beweging te komen en eindelijk eens dat te doen wat ik al zo lang wil. Irritatie over dat ik het wil maar niet doe, frustratie over dat ik dit niet ken van mezelf.
Sinds Kevin er niet meer is worstel ik maar door met een gevoel van "ik doe maar wat". Alles is anders, ik mis Kevin, ik mis mezelf.
Al schrijvende lijkt het erop dat de eindjes toch aan elkaar geknoopt kunnen worden, nu nog een manier vinden om de knoopjes eruit te halen.
Zondag was de koning jarig, zaterdag voor de eerste keer Koningsdag, de derde keer vieren we dat zonder Kevin. De stad in, beetje grappen en grollen met die en gene, het lukt allemaal. Wat me nog niet lukt is de vlag uithangen, die uiting van vrolijkheid vind ik nog net een brug te ver. Dat doe ik overigens dan weer wel met Dodenherdenking. Ja, ik weet het.... niet consequent maar dat is toch van een iets andere orde voor mij, iets waar ik een andere waarde aan geef.
Het leven is gekanteld, dat zorgt voor een verschuiving van belangrijkheid en perspectief. "Go with the flow" begint bijna mijn levensmotto te worden, ik ben blij met de dingen die zich aandienen.
Zoals Kevin's mentor die nog altijd trouw langskomt, en zo was er op een onverwachte doordeweekse dag een heel fijn gesprek (dank daarvoor, Rieks). Een oud-klasgenoot die ik tegenkom en waarmee ik over Kev praat. Een lunch met een meer dan alleen maar-lotgenoot.
Een familieweekend. 13 mensen. Eén te weinig. Met z'n allen bij elkaar en toch niet compleet. Maar toch gaat het, Kevin neemt zijn plaats gewoon in.
Hans en Marja die komen eten. Saskia en Kevin zijn één dag na elkaar getransplanteerd in het WKZ, beide 16 jaar. Zij gingen gelijk op, mochten gelijktijdig naar huis, vol vertrouwen en goede moed.
Beide hebben het niet mogen redden. Door het lot samen gebracht, het contact is warm en waardevol (van delen en geven krijg je nooit genoeg, toch, Hans? -:)).
Genieten.... ik geniet echt wel van dingen maar het is net alsof ik de deur open, er naar kijk en dan de deur weer snel sluit. Klein-genieten. Ik moet weer durven genieten zonder het gevoel te hebben dat ik Kevin te kort doe. Een vriend zei me: "doe je hem dan juíst niet te kort als je niet geniet? Als iemand genoot, was hij het wel." Dat is zo waar. Dank voor deze eye-opener.
De ene dag mateloos moe en niet vooruit te branden, de andere dag een niet te stuiten energie. Het kan ook beide voorkomen op dezelfde dag. Daar is geen regel voor. Van de energie maak ik dankbaar gebruik voor een opruimwoede van de tuin of de zolder. Soms een letterlijke, nietsontziende woede.
Misschien heb ik het nodig om in beweging te komen en eindelijk eens dat te doen wat ik al zo lang wil. Irritatie over dat ik het wil maar niet doe, frustratie over dat ik dit niet ken van mezelf.
Sinds Kevin er niet meer is worstel ik maar door met een gevoel van "ik doe maar wat". Alles is anders, ik mis Kevin, ik mis mezelf.
Al schrijvende lijkt het erop dat de eindjes toch aan elkaar geknoopt kunnen worden, nu nog een manier vinden om de knoopjes eruit te halen.
zaterdag 22 maart 2014
Zaterdag 22 maart - Ode aan Kevin
5 maart.........de zon schijnt. Net als verleden jaar is het bizar mooi weer op deze dag.
Die eerste voorjaarswarmte voelt als een cadeau. Precies vandaag.....
We gaan naar het strand, lopen een stuk en lunchen buiten op een terras. Zelfs aan het strand is het zacht en windstil. Het mooie weer zorgt ervoor dat het terras vol zit met zichtbaar vrolijke mensen.
Het is een vreemde mengeling van gevoelens bij mij. Ik heb het gevoel alsof we een soort verbond hebben, wij met ons drieën tegen de rest, de reden waarom wij hier zijn en niemand die dat weet.
Onze gesprekken gaan regelmatig over Kevin en over deze dag twee jaar geleden. Maar net zo makkelijk gaan de gesprekken ook over alledaagse dingen. De onderwerpen lopen door elkaar heen, precies zoals Kevin door ons leven loopt in alles wat we doen, hoe hij verweven is met ons.
Als ik 's middags thuiskom vind ik een bericht op mijn telefoon of ik over Kevin zou willen vertellen in het Radio 2 programma De Staat van Stasse. Via de blog zijn ze bij mij terecht gekomen. Ik vertel graag over Kevin dus ik wil dat wel. En zo beland ik 's avonds om 21.50 uur live in de uitzending bij Stefan Stasse. Kevin's verhaal in een paar minuten. Het is een prettig gesprek. Ik zie later dat het op de site van Radio 2 staat, genoemd "Een ode aan Kevin". Dat ze het deze titel hebben gegeven vind ik mooi.
http://radiobox2.omroep.nl/videofragment/file/8706/fragment.mp4
Familie en vrienden komen langs om samen met ons te zijn. Ik vind het fijn dat ze er zijn. Er worden herinneringen opgehaald. We hebben het over Kevin's rake one-liners, zijn zelfspot en nuchterheid. De meeste echter hebben Kevin ook meegemaakt op zijn meest kwetsbare momenten. Uit de verhalen merk ik dat dat beeld bij iedereen nog altijd op het netvlies staat en indruk gemaakt heeft. We vinden het allemaal prettig om het hierover te kunnen hebben met elkaar, dit te delen. Dit kan immers het beste met diegene die hetzelfde hebben gezien en meegemaakt.
Regelmatig voeren mijn gedachten me terug naar twee jaar geleden, naar de week vanaf de dag van overlijden tot en met de dag van de crematie. Wat gebeurde wanneer? Het beheerst me minder dan verleden jaar, toen was ik bijna dwangmatig in het terughalen van herinneringen. Het is nu rustiger in mijn hoofd ondanks dat ik nog veel terugdenk, het is met iets meer afstand zonder afstandelijk te zijn.
En toch, ondanks dat, snap ik af en toe nog steeds niet dat er twee jaar voorbij is gegaan, dat voelt soms nog zo onwezenlijk. Waarschijnlijk zorgt de genialiteit van de geest voor de juiste dosering van hetgeen je kunt toelaten.
Op 12 maart is het wederom een prachtige dag. 's Avonds laten we een wensballon op. De hemel is helder. We kijken net zolang totdat we de ballon echt niet meer kunnen zien en verdwenen is tussen de sterren.
Die eerste voorjaarswarmte voelt als een cadeau. Precies vandaag.....
We gaan naar het strand, lopen een stuk en lunchen buiten op een terras. Zelfs aan het strand is het zacht en windstil. Het mooie weer zorgt ervoor dat het terras vol zit met zichtbaar vrolijke mensen.
Het is een vreemde mengeling van gevoelens bij mij. Ik heb het gevoel alsof we een soort verbond hebben, wij met ons drieën tegen de rest, de reden waarom wij hier zijn en niemand die dat weet.
Onze gesprekken gaan regelmatig over Kevin en over deze dag twee jaar geleden. Maar net zo makkelijk gaan de gesprekken ook over alledaagse dingen. De onderwerpen lopen door elkaar heen, precies zoals Kevin door ons leven loopt in alles wat we doen, hoe hij verweven is met ons.
Als ik 's middags thuiskom vind ik een bericht op mijn telefoon of ik over Kevin zou willen vertellen in het Radio 2 programma De Staat van Stasse. Via de blog zijn ze bij mij terecht gekomen. Ik vertel graag over Kevin dus ik wil dat wel. En zo beland ik 's avonds om 21.50 uur live in de uitzending bij Stefan Stasse. Kevin's verhaal in een paar minuten. Het is een prettig gesprek. Ik zie later dat het op de site van Radio 2 staat, genoemd "Een ode aan Kevin". Dat ze het deze titel hebben gegeven vind ik mooi.
http://radiobox2.omroep.nl/videofragment/file/8706/fragment.mp4
Familie en vrienden komen langs om samen met ons te zijn. Ik vind het fijn dat ze er zijn. Er worden herinneringen opgehaald. We hebben het over Kevin's rake one-liners, zijn zelfspot en nuchterheid. De meeste echter hebben Kevin ook meegemaakt op zijn meest kwetsbare momenten. Uit de verhalen merk ik dat dat beeld bij iedereen nog altijd op het netvlies staat en indruk gemaakt heeft. We vinden het allemaal prettig om het hierover te kunnen hebben met elkaar, dit te delen. Dit kan immers het beste met diegene die hetzelfde hebben gezien en meegemaakt.
Regelmatig voeren mijn gedachten me terug naar twee jaar geleden, naar de week vanaf de dag van overlijden tot en met de dag van de crematie. Wat gebeurde wanneer? Het beheerst me minder dan verleden jaar, toen was ik bijna dwangmatig in het terughalen van herinneringen. Het is nu rustiger in mijn hoofd ondanks dat ik nog veel terugdenk, het is met iets meer afstand zonder afstandelijk te zijn.
En toch, ondanks dat, snap ik af en toe nog steeds niet dat er twee jaar voorbij is gegaan, dat voelt soms nog zo onwezenlijk. Waarschijnlijk zorgt de genialiteit van de geest voor de juiste dosering van hetgeen je kunt toelaten.
Op 12 maart is het wederom een prachtige dag. 's Avonds laten we een wensballon op. De hemel is helder. We kijken net zolang totdat we de ballon echt niet meer kunnen zien en verdwenen is tussen de sterren.
5 maart was het een prachtige dag
zaterdag 1 maart 2014
Zaterdag 1 maart - Bijna
Lieve Kevin,
nog een paar dagen en dan is het 5 maart, jouw sterfdag.
Voor mij begint het aftellen naar die dag vanaf 19 februari, de dag dat we twee jaar geleden naar Amerika vertrokken. De week daar was zowel bijzonder als heftig en vanaf de thuiskomst ging het iedere dag zichtbaar minder. Wij wisten ook dat het een kwestie van tijd was. Ondanks dat we niet wilden dat je onnodig zou moeten lijden hoopten we toch dat ons nog wat tijd gegeven zou worden.
Nuchter boerenverstand versus wishful thinking.
Ik breng de dagen door met de hoognodige dagelijkse beslommeringen, vaak futiliteiten in mijn optiek. Ik probeer veel te mijden maar dat gaat nu eenmaal niet. Op dit moment vind ik even niet zo heel erg veel belangrijk. Ik word wat stiller en trek me terug, laat mij maar even. Mijn omgeving weet dat maar houdt vinger aan de pols: mijn broer komt koffie drinken "om te kijken hoe het met zijn zusje gaat" (ondanks de leeftijd is het toch fijn een zusje te zijn van een oudere broer :-)). Mijn vriendin stuurt appjes van de andere kant van de wereld hoe het met me gaat (rekening houdend met het tijdsverschil). Mijn "zus" komt met bloemen polshoogte nemen ("als ik je niet hoor, weet ik genoeg"). Ondanks dat ik in de terugtrek-modus zit, vind ik het fijn. Het doet me goed te merken dat veel mensen weten dat jouw sterfdag eraan komt. Je wordt niet vergeten.
Ik kijk foto's, kijk naar spulletjes op je kamer en druk mijn neus in je kleren. Soms spuit ik je geurtje in je kamer om je weer even te ruiken. Het gevoel is anders dan verleden jaar. Toen stond het gat in mijn lijf wagenwijd open waardoor de pijn zo hard schuurde. Nu lijkt dat anders te zijn. Het gat is bedekt met een vliesje, flinterdun weliswaar, maar toch. De pijn schuurt minder hard, het lijkt allemaal wat minder heftig qua emotie.
Wat niet minder is, is een onvervulbaar verlangen naar jou, heimwee naar hoe het was. Het besef dat we het derde jaar ingaan zonder jou maakt de heimwee alleen nog maar intenser.
zaterdag 22 februari 2014
Zaterdag 22 februari - Lieve Kevin
Lieve Kevin,
twee jaar geleden waren we in Amerika voor jouw wensvervulling. Toen de wens werd "gehaald" hadden we niet kunnen bedenken dat het jouw allerlaatste wens zou worden.
Met een dubbel gevoel begonnen we aan de reis omdat je lichamelijk snel achteruit ging. Ergens wisten we dat het niet verantwoord was, zeker na een telefoontje van Make a Wish of we er wel verstandig aan deden deze reis te gaan ondernemen. Mijn hoofd wist dat ze gelijk hadden maar mijn hart had daar een heel ander idee over, ik kon het eenvoudigweg letterlijk niet over mijn hart verkrijgen om jou te moeten vertellen dat we niet zouden gaan. Je had al zo vaak iets af moeten zeggen en was al zo vaak teleurgesteld geweest doordat het ellendige ziekzijn weer eens roet in het eten had gegooid.
Ik besprak het met jou, in alle open,- en eerlijkheid, maar jij was standvastig en kordaat: je wilde gaan......Toen uiteindelijk een aantal praktische problemen waren opgelost door inzet van vele mensen om ons heen stond niets ons meer in de weg om te gaan.
Later is me wel eens gevraagd of we dat wel hadden moeten doen, de reis had zoveel van jou gevergd. In een week tijd was je zienderogen achteruit gegaan. Elke dag werd je lichamelijke conditie slechter. Tja...misschien had je langer geleefd als we niet gegaan waren, we zullen het niet weten.
Toch zou ik het zo weer doen. Het was een waardevolle week met ons vieren waarin we zo genoten hebben van het samenzijn, ondanks de zwaarte die er overheen hing. Genieten is misschien in deze context niet het juiste woord, misschien moet ik het koesteren noemen. Het bewust opbouwen van herinneringen met elkaar. En ondanks je ongemakken genoot je, al was het van kleine dingen als 's morgens je eigen wafel bakken en 's middags een ijsje halen. Met zorg koos je cadeautjes uit voor je vrienden en vriendinnen. Waarschijnlijk was het idee om in Amerika te zijn en de zon in Florida te voelen al genoeg voor jou, je had het immers alleen nog maar koud te laatste tijd. En dat is me het waard geweest, elke dag, ieder uur. Als dat genoeg was voor jou dan was het genoeg voor mij.
De laatste avond in Magic Kingdom was zichtbaar hoe ziek je was, broos en fragiel zat je in de rolstoel, dapper foto's nemend van de Electric Parade die je nog de wereld in slingerde via Twitter. Op dat moment werd pijnlijk benadrukt dat jouw leven niet lang en gelukkig zou eindigen zoals in een Disney-sprookje.
Een week nadat we terug waren overleed je, in je zelfgekochte shirt van Disney World.
Deze tijd is een periode van terugdenken, overdenken, herbeleven. Beelden dringen zich ongevraagd op. Het zijn vaak dezelfde beelden. Ik merk dat ik steeds meer moeite moet doen andere beelden op te roepen. Daar waar ik bang voor was lijkt nu toch te gebeuren: herinneringen vervagen. Is dat een stuk berusting, acceptatie? Ik wil die herinneringen niet kwijt want dat is nog het enige wat ik heb. Bij die gedachte maakt een paniekerig gevoel zich van me meester. Hoe kan ik dat vasthouden? Het is onmogelijk om alles te kunnen vasthouden, om alles te kunnen blijven herinneringen. Dat zou ik anders ook niet gedaan hebben alleen had ik dan steeds nieuwe herinneringen erbij gekregen.
Ik ben van mezelf best een blij en positief mens maar zo nu en dan wil ik mezelf onderdompelen en laat ik me meevoeren in de gedachtestroom. Soms dein ik op en neer op de golven, soms ga ik kopje onder. Dat heeft er niets mee te maken dat ik blijf "hangen" in het verdriet of het gemis. Zo af en toe wil ik dat gewoon en heb ik dat nodig om weer verder te kunnen. Terugdenken, overdenken, herbeleven.......mooi, fijn en bitterzoet.
twee jaar geleden waren we in Amerika voor jouw wensvervulling. Toen de wens werd "gehaald" hadden we niet kunnen bedenken dat het jouw allerlaatste wens zou worden.
Met een dubbel gevoel begonnen we aan de reis omdat je lichamelijk snel achteruit ging. Ergens wisten we dat het niet verantwoord was, zeker na een telefoontje van Make a Wish of we er wel verstandig aan deden deze reis te gaan ondernemen. Mijn hoofd wist dat ze gelijk hadden maar mijn hart had daar een heel ander idee over, ik kon het eenvoudigweg letterlijk niet over mijn hart verkrijgen om jou te moeten vertellen dat we niet zouden gaan. Je had al zo vaak iets af moeten zeggen en was al zo vaak teleurgesteld geweest doordat het ellendige ziekzijn weer eens roet in het eten had gegooid.
Ik besprak het met jou, in alle open,- en eerlijkheid, maar jij was standvastig en kordaat: je wilde gaan......Toen uiteindelijk een aantal praktische problemen waren opgelost door inzet van vele mensen om ons heen stond niets ons meer in de weg om te gaan.
Later is me wel eens gevraagd of we dat wel hadden moeten doen, de reis had zoveel van jou gevergd. In een week tijd was je zienderogen achteruit gegaan. Elke dag werd je lichamelijke conditie slechter. Tja...misschien had je langer geleefd als we niet gegaan waren, we zullen het niet weten.
Toch zou ik het zo weer doen. Het was een waardevolle week met ons vieren waarin we zo genoten hebben van het samenzijn, ondanks de zwaarte die er overheen hing. Genieten is misschien in deze context niet het juiste woord, misschien moet ik het koesteren noemen. Het bewust opbouwen van herinneringen met elkaar. En ondanks je ongemakken genoot je, al was het van kleine dingen als 's morgens je eigen wafel bakken en 's middags een ijsje halen. Met zorg koos je cadeautjes uit voor je vrienden en vriendinnen. Waarschijnlijk was het idee om in Amerika te zijn en de zon in Florida te voelen al genoeg voor jou, je had het immers alleen nog maar koud te laatste tijd. En dat is me het waard geweest, elke dag, ieder uur. Als dat genoeg was voor jou dan was het genoeg voor mij.
De laatste avond in Magic Kingdom was zichtbaar hoe ziek je was, broos en fragiel zat je in de rolstoel, dapper foto's nemend van de Electric Parade die je nog de wereld in slingerde via Twitter. Op dat moment werd pijnlijk benadrukt dat jouw leven niet lang en gelukkig zou eindigen zoals in een Disney-sprookje.
Een week nadat we terug waren overleed je, in je zelfgekochte shirt van Disney World.
Deze tijd is een periode van terugdenken, overdenken, herbeleven. Beelden dringen zich ongevraagd op. Het zijn vaak dezelfde beelden. Ik merk dat ik steeds meer moeite moet doen andere beelden op te roepen. Daar waar ik bang voor was lijkt nu toch te gebeuren: herinneringen vervagen. Is dat een stuk berusting, acceptatie? Ik wil die herinneringen niet kwijt want dat is nog het enige wat ik heb. Bij die gedachte maakt een paniekerig gevoel zich van me meester. Hoe kan ik dat vasthouden? Het is onmogelijk om alles te kunnen vasthouden, om alles te kunnen blijven herinneringen. Dat zou ik anders ook niet gedaan hebben alleen had ik dan steeds nieuwe herinneringen erbij gekregen.
Ik ben van mezelf best een blij en positief mens maar zo nu en dan wil ik mezelf onderdompelen en laat ik me meevoeren in de gedachtestroom. Soms dein ik op en neer op de golven, soms ga ik kopje onder. Dat heeft er niets mee te maken dat ik blijf "hangen" in het verdriet of het gemis. Zo af en toe wil ik dat gewoon en heb ik dat nodig om weer verder te kunnen. Terugdenken, overdenken, herbeleven.......mooi, fijn en bitterzoet.
zondag 2 februari 2014
Zondag 2 februari - 2 Jaar
Soms heb je iets meer nodig, soms is minder genoeg. En soms is alleen adem halen genoeg. Zoals nu.
Verleden jaar op 2 februari eindigde ik de post op de blog met deze zinnen. Ze komen vandaag spontaan op in mijn hoofd. Toen ik ging zoeken wanneer ik deze geschreven had, blijkt dat vandaag precies een jaar geleden te zijn. Toeval? Het is in ieder geval opmerkelijk te noemen.
Misschien ook wel omdat dit zo goed mijn gevoel van nu weergeeft.
Twee jaar geleden, op 3 februari, werd met de woorden "je wordt niet meer beter" in één beweging de grond onder onze voeten weggeslagen. De duizelingwekkende val naar beneden leek eindeloos. Alles waar we drieënhalf jaar voor hadden gestreden voor niets, alle chemo's en medicijnen, al het ziekzijn, IC-opnames, revalidatie, alle lichtpuntjes, tomeloze positiviteit en eeuwige hoop.....alles voor niets.
Wat een tegenstelling vandaag met twee jaar geleden, het is 7 graden en de zon schijnt. Toen hebben we er drie uur over gedaan om van Utrecht naar huis te komen i.v.m. de heftige sneeuwval. Het was een bizarre autorit. We zaten murw geslagen in de auto, Kevin naast Eric en ik achterin. Woordeloos omdat we geen woorden meer hadden.
Omdat we noodgedwongen lang in de auto zaten ben ik mensen gaan bellen omdat ik de behoefte had dit vreselijke nieuws te delen met degene die me lief zijn. "En....?" werd er gevraagd als ik belde.
....."Slecht nieuws......" zei ik alleen maar, monotoon en emotieloos.
Die emoties kwamen thuis toen Tirza en Kevin in elkaars armen samen huilend op de bank zaten, hartverscheurend om te zien. Een goede vriend en mijn zwager hadden het slechte weer getrotseerd omdat ze persé bij ons wilden zijn. Tranen en verslagenheid bij iedereen.
...soms is alleen ademhalen genoeg.....Ik moet het klein houden voor mezelf, dicht bij mezelf blijven, ik ben bang dat ik anders mezelf totaal verlies in het verstikkende, misselijkmakende gevoel. Ik ben vanmiddag eerst naar buiten geweest, met mijn kop in de wind, adem halen. Dat helpt even maar de stenen stapelen zich langzaam op in mijn maag. Deze datum is het startschot in de opmars naar
5 maart. Een maand waarin er nog zoveel is gebeurd, nu terugkijkend misschien wel de heftigste maand uit mijn leven tot nu toe.
Verleden jaar op 2 februari eindigde ik de post op de blog met deze zinnen. Ze komen vandaag spontaan op in mijn hoofd. Toen ik ging zoeken wanneer ik deze geschreven had, blijkt dat vandaag precies een jaar geleden te zijn. Toeval? Het is in ieder geval opmerkelijk te noemen.
Misschien ook wel omdat dit zo goed mijn gevoel van nu weergeeft.
Twee jaar geleden, op 3 februari, werd met de woorden "je wordt niet meer beter" in één beweging de grond onder onze voeten weggeslagen. De duizelingwekkende val naar beneden leek eindeloos. Alles waar we drieënhalf jaar voor hadden gestreden voor niets, alle chemo's en medicijnen, al het ziekzijn, IC-opnames, revalidatie, alle lichtpuntjes, tomeloze positiviteit en eeuwige hoop.....alles voor niets.
Wat een tegenstelling vandaag met twee jaar geleden, het is 7 graden en de zon schijnt. Toen hebben we er drie uur over gedaan om van Utrecht naar huis te komen i.v.m. de heftige sneeuwval. Het was een bizarre autorit. We zaten murw geslagen in de auto, Kevin naast Eric en ik achterin. Woordeloos omdat we geen woorden meer hadden.
Omdat we noodgedwongen lang in de auto zaten ben ik mensen gaan bellen omdat ik de behoefte had dit vreselijke nieuws te delen met degene die me lief zijn. "En....?" werd er gevraagd als ik belde.
....."Slecht nieuws......" zei ik alleen maar, monotoon en emotieloos.
Die emoties kwamen thuis toen Tirza en Kevin in elkaars armen samen huilend op de bank zaten, hartverscheurend om te zien. Een goede vriend en mijn zwager hadden het slechte weer getrotseerd omdat ze persé bij ons wilden zijn. Tranen en verslagenheid bij iedereen.
...soms is alleen ademhalen genoeg.....Ik moet het klein houden voor mezelf, dicht bij mezelf blijven, ik ben bang dat ik anders mezelf totaal verlies in het verstikkende, misselijkmakende gevoel. Ik ben vanmiddag eerst naar buiten geweest, met mijn kop in de wind, adem halen. Dat helpt even maar de stenen stapelen zich langzaam op in mijn maag. Deze datum is het startschot in de opmars naar
5 maart. Een maand waarin er nog zoveel is gebeurd, nu terugkijkend misschien wel de heftigste maand uit mijn leven tot nu toe.
Abonneren op:
Posts (Atom)