zaterdag 17 augustus 2013

Zaterdag 17 augustus - Ik weet het niet

Ik realiseer me hoe moeilijk het soms moet zijn voor andere mensen ons te zien en tegen te komen. Moet je nu iets zeggen of juist niet? En wat zeg je dan? En hoe? Lastig.......
Zo lastig het is voor anderen, zo lastig is het ook voor mezelf. Soms loop ik in de supermarkt en vermijd ik blikken omdat ik voel dat als iemand nu de verkeerde snaar raakt, het hopeloos uit de hand gaat lopen en dat is wel het laatste wat ik wil midden in de supermarkt.  Soms loop ik ergens en heb een open blik en probeer blikken te vangen: kijk, hier ben ik, vraag maar wat je wilt.
Er wordt regelmatig gevraagd hoe het met me gaat. Soms weet ik het maar vaak weet ik het helemaal niet. Toch vind ik het fijn als het gevraagd wordt.
Afhankelijk van de plek, het moment, de setting wil ik dat mensen wel iets tegen me zeggen over Kevin en soms niet.  De ene dag wel, de andere niet, 's morgens wel, 's middags niet, nu niet, straks wel............als ik het zelf al niet weet, hoe moeten de mensen in mijn omgeving het dan weten?
We merken dat het soms een drempel kan zijn als men ons treft op een feestje of een verjaardag en daarom noemen wij Kevin gewoon in onze gesprekken als het zo uitkomt, ook om een opening te geven mocht men die nodig hebben.
Het kan zijn dat mensen het zelf een moeilijk onderwerp vinden en het om die reden vermijden, het kan zijn dat zij denken dat wij er misschien niet over willen praten en bang zijn op die manier onze avond te verpesten. Ik snap dat allemaal best.
Het is ingewikkeld. Voor onszelf is het vaak al niet te volgen: wat we de ene keer oké vinden, kan de volgende keer helemaal niet oké zijn.
Bij twijfel: vraag het gewoon. Eén ding is zeker: wij praten graag over Kevin. En mocht het een keer zo zijn dat het even niet uitkomt, om wat voor reden dan ook, dan is het fijn de ruimte te krijgen om ook dat te mogen aangeven.

2 opmerkingen:

  1. Reino van Luytelaar18 augustus 2013 om 11:09

    Ik heb dit blog op mijn FB-pagina geplaatst. Op die manier hoop ik, in het algemeen, de drempel een klein beetje minder hoog te laten zijn.

    En met jou Andrea, wil ik wel eens in je supermarkt afspreken, bij de toetjes. Grote keuze, veel bedenktijd nodig. Dus lekker lang kletsen. Over Kevin, voor altijd een held.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat goed, dat jij zo open bent en goed onder woorden kunt brengen, hoe moeilijk het is met de orkaan van gevoelens en emotie's om te gaan en het in contact met andere het de ene keer wel en een andere keer niet kunt opbrengen het over zo'n traumatische ervaring als het verlies van Kevin te hebben. Des te groter het respect voor jou, voor het begrip naar andere.ik wens je, hoe moeilijk en hard soms ook de realiteit kan zijn, dat er nog heel veel en nog heel lang over Kevin gesproken zal worden.....
    Sandra Meijer

    BeantwoordenVerwijderen