vrijdag 8 november 2013

Vrijdag 8 november - Heimwee

Soms kriebelt het en wil ik schrijven maar weet ik eigenlijk niet wat ik moet schrijven. Iemand zei laatst tegen me: "schrijf dat dan!" Tja.....
Ik voel een bepaalde onrust. Dat sluipt naar binnen en zet zich vast, dan pas merk ik het op. Het komt door de periode van het jaar. De hectiek van deze tijd, de opmars naar Sinterklaas en Kerst, "gezellige" dagen. In deze periode werd Kevin twee jaar geleden weer ziek. Dat voel ik aan alles in me.  Zonder kalender zou ik dat waarschijnlijk nog voelen, dat zit verankerd in mijn systeem.
Kevin moest beginnen met het slikken van chemopillen, als "onderhoud". Dat had hij uiteraard al wel eerder gedaan maar zijn lichamelijke conditie liet veel te wensen over en kon niet zo heel veel meer verdragen. We waren er huiverig over maar wat voor een keus heb je? Geen chemopillen zou zijn lijf rust geven maar zou niet slikken de kans vergroten dat de leukemie zou terugkomen, wilden en durfden we dat risico te nemen? Nee, dat durfden we niet en dus ging Kevin gedoseerd pillen slikken. Kevin heeft ons vaker verbaasd doen staan en waarom zou het dit keer niet goed gaan? Hoop en vertrouwen houdt je gaande en er zijn vaker wonderen gebeurd. Als we iets geleerd hebben tijdens Kevin's
ziek-zijn is dat niets zeker en alles mogelijk is. Na drie weken ging Kevin onderuit, precies waar we bang voor waren gebeurde dus toch. En daarmee werd het begin van het einde ingezet.

De afgelopen week heb ik een aantal ontmoetingen gehad met lotgenoten (ik blijf het een lastige benaming vinden). Het is fijn ongegeneerd en ongeremd over je kinderen te kunnen praten met elkaar.
Met een aantal van hen hebben we gezamenlijk delen van het traject doorlopen, de ups en downs, de zorgen, de beleving, dat maakt dat de band intens is.
Met een aantal anderen ben ik later in contact gekomen maar ook hier is de band warm en innig. De herkenning is groot, de gesprekken gaan direct de diepte in.
Hoe wrang ook dat we samen zijn gebracht door het overlijden van onze kinderen, dat hadden we immers nooit gewild en toch ben ik nu dankbaar voor deze vriendschappen.

Het overlijden van een kind is van een onnoembare grote impact op je bestaan. Ik voel het in mijn hele wezen dat chronische heimwee een onderdeel van mijn leven is geworden. Dat gevoel heeft zich opgedrongen, vastgeklonken, vastbesloten om nooit meer weg te gaan. Heimwee naar wat was en nooit meer zal zijn.


4 opmerkingen:

  1. Helaas ben ik 1 van die lotgenoten met heel veel verdriet. Onze vriendschap laat ons samen huilen maar ook samen lachen. Dank je wel daarvoor! Liefs, Hellen

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Annemarie Sipman9 november 2013 om 13:10

    Chronische heimwee.. precies! Je weet weer de juiste woorden te vinden die bij ons, lotgenoten, meteen binnenkomen. Zucht..
    xx Annemarie

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoe ironisch, dat er warme contacten ontstaan naar aanleiding van het dramatische trauma van het verliezen van je kind, maar wat moet het fijn zijn vrij zonder rem over Kevin te kunnen praten. De pijn van missen zal er niet door verdwijnen, maar het houdt Kevin wel dicht bij je. ...... Respect, voor het dappere dragen van verdriet
    Sandra Meijer

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Heimwee zo groot en intens naar zijn stem, zijn geur, zijn lijf.
    Ik denk aan je.
    X
    Paula

    BeantwoordenVerwijderen