Het is zo'n dag waarop ik bijna geen lucht krijg. Af en toe ga ik even buiten zitten om te ademen maar het helpt niet echt. Hoofdpijn, het gevoel dat ik stik en tranen. Mijn lichaam reageert maar mijn hersenen begrijpen het niet. Ik probeer een beetje te werken maar er komt weinig uit mijn handen. Ik geef het op en besluit lief te zijn voor mezelf. Ik mediteer wat, neem een warm bad en beland met een boek, een pot thee en een groot stuk chocola op de bank.
Zo af en toe is het er: het gevoel onder getrokken te worden en te verdrinken in het verdriet. Voorheen was er paniek en kwam ik spartelend en happend naar lucht weer boven.
Nu niet meer, ik laat me meevoeren en dein op en neer. Ik weet dat tegen de stroom in zwemmen geen zin heeft, uiteindelijk kom ik toch wel weer boven. Ik vind het niet erg me soms zo te voelen, ergens zelfs "fijn". Misschien heb ik het nodig om verbintenis te kunnen maken met het leven zonder Kevin.
Het is zo'n dag dat ik wat rommel op zijn kamer, aan zijn geurtje ruik en met mijn hand langs de kleren in zijn kast ga. Mijn lichaam reageert maar mijn hersenen begrijpen het niet. Het is gewoon zo'n dag.
Lieverd, "gewoon" zo'n dag met zoveel gemis en verdriet. Ik denk aan je lieverd. Dikke knuffel
BeantwoordenVerwijderen