Altijd iets met september en altijd iets met een vijf. Tweeënhalf jaar geleden.......dat is nog altijd niet goed te bevatten. Ik heb nog altijd een haat-liefde verhouding met de tijd. Ik vind het vreselijk dat ik alsmaar verder weg ga van het leven samen met Kevin en anderzijds is dat ook precies wat zorgt voor een verzachting. Alle clichés over tijd lijken te kloppen. De rust is redelijk terug in ons gezin en ik zou zelfs kunnen zeggen dat er weer een voorzichtige nieuwe balans is gevonden. Alle drie hebben we gezocht en soms tevergeefs gebalanceerd, soms moest de één wat meer dragen dan de ander, later was dat weer andersom. De balans die we hadden met ons vieren is nu herverdeeld over ons drieën en het lukt om om te gaan met het nieuwe evenwicht. Het extra gewicht van september doet ons altijd even wankelen maar ook dit zullen we dragen met elkaar.
Ik ben trots op Peter die voor de VOKK donderdag rennend de Mont Ventoux op gaat samen met nog vele anderen, een aantal rennend en een aantal fietsend. Aan de voorkant van zijn shirt een foto van kleine Owen, het levende bewijs dat je kunt genezen van kinderkanker. Aan de achterkant stralende sterren, winnaars, die voor altijd een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten en altijd in ons zullen voortleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten