Vrijdag 2 september - Verdriet 2.0

De titel zou net zo goed Verdriet 8.0 of  46.0 kunnen zijn. Het evalueert, reset zich maar of al die versies tot verbetering leiden, is nog maar de vraag. Het leidt een eigen bestaan binnen in mij. Het wil altijd op de eerste plaats staan en gaat daarin zo ver dat het alle andere verdringt. Het maakt zich groot om zo veel mogelijk plaats in te nemen. Meestal roep ik het tot de orde en sta ik het niet toe en stuur ik het weer terug naar achteren: niet voordringen jij! Maar soms is er geen houden aan, dan knokt het zich naar voren en dringt het zich op, bijt zich vast en gaat niet meer weg. Het trekt me onder, laat me happen naar adem. Er tegen vechten heeft geen enkele zin, het wint toch dus laat ik het maar gebeuren en geef me er volledig aan over. Ik zoek troost in veilige armen, huil vol overgave en snotter zakdoeken vol tot Het Verdriet, voldaan over de overwinning, zich terugtrekt. Het is als een storm die gaat liggen, ik weet dat het voorbij gaat en het dan voorlopig weer rustig is.
Ik vind het niet erg, eigenlijk zelfs in tegendeel. Zolang ik het verdriet blijf voelen, voel ik Kevin. Dit gevoel hoort bij mij en staat me niet in de weg om evengoed te kunnen genieten en zelfs gelukkig te zijn. Het blijkt prima naast elkaar te kunnen bestaan.
5 September is het precies vierenhalf jaar geleden dat Kevin overleed en 15 september zou hij 22 jaar worden. Al medio augustus begint er zich een onrust te settelen in mijn lijf als voorbode voor september. Mijn lijf reageert eerder dan mijn hoofd: slecht slapen, vage misselijkheid en emotioneel.
Tijd blijkt geen garantie te zijn alhoewel tijd wel veel doet. De radeloosheid en de wanhoop van het begin is er niet meer. Toen kon ik me geen voorstelling maken hoe het zou zijn na vier jaar, ik kon toen überhaupt niet begrijpen dat er een moment zou komen dat ik zou moet zeggen: vierenhalf jaar geleden is Kevin overleden. En toch doe ik het nu maar begrijpen doe ik het nog steeds niet......