Vrijdag 2 december - Tube eruit

Vanochtend tijdens de verzorging werd de beademingsmachine stopgezet en zo moest Kevin zelf ademen. De tube zat er nog in dus mocht het niet gaan dan was de machine zo weer aangesloten. In het begin moest Kevin even zoeken naar zijn adem-ritme maar dat ging al snel heel goed. Zo goed dat de tube aan het eind van de ochtend werd verwijderd! Wat een opluchting! Dit is een hele grote hobbel die genomen is! Kevin heeft het gewoon wéér gedaan!!  Wat is het toch een ontzettend sterke knul, waar haalt hij het toch elke keer weer vandaan? Als Kevin een beloning kreeg naar prestatie dan kwam daar een hele dikke bonus bovenop!
De artsen waren opvallend opgelucht en opgetogen. Toen we verleden week aan dit avontuur begonnen, was er volgens hen nog genoeg reden om te denken dat het zou slagen. Maar dat neemt niet weg dat het spannend was, het kon immers twee kanten op.
Kevin wilde meteen al praten maar dat lukte nog niet meteen maar gedurende de dag gaat dat steeds beter. Hij ging al pratende onder narcose, ondanks de kap, het lijkt wel of hij nu verder gaat waar hij toen eindigde.
Hij is nog wat verward als gevolg van de medicijnen, maar volgens de artsen is dat een kwestie van een paar dagen. Hij krijgt Hadol om wat rustiger te worden en dat lijkt te werken. Het breekt wel m'n hart als wij naar het Ronald McDonald Huis (RMD) gaan en hij wil met ons mee, zijn werkelijkheid en die van ons lopen niet paralel op dit moment. Pijnlijke ervaring.